2022’nin en iyi 10 Orta Doğu ve Kuzey Afrika filmi

Küresel ticari başarı, bölgedeki film yapımcılarının gözünden kaçsa da kritik olarak, bir dizi kayda değer yayın yapıldı. Bunun Orta Doğu sineması için bir eski yıl olmaması gerekiyordu. Artan sansür, finansmandaki kesintiler ve en zararlısı düşük gelirler, bölge sinemalarına gölge düşürdü.

Yine dE şans, metanet ve bağımsız filme saf bir inanç karışımıyla, Orta Doğulu film yapımcıları mucizevi bir darbe gerçekleştirdiler ve bir dizi şaşırtıcı yapıt üreterek yenilmeyi reddeden bir sinema için bir başka istisnai yılla sonuçlandı. İşte, 2022’nin en iyi 10 Orta Doğu ve Kuzey Afrika filmi…

1 – 19B Filmi

Mısırlı bağımsız başına buyruk Ahmad Abdalla’nın altıncı uzun metrajlı filmi, 2013 yapımı Rags and Tatters’tan bu yana onun en derli toplu, en başarılı filmi .

Terk edilmiş bir villanın eski bir muhafızının, sakin ve düzenli yaşamı genç, iyimser bir serseri mülkü işgal etmeye karar verdiğinde bozulan bir gerilim filmi.

Son derece eğlenceli ve derinden ilgi çekici olan 19B , son zamanların politik açıdan en güçlü Mısır filmlerinden biridir.

2 – Onsuz

Bu liste yalnızca İran başlıklarından yapılmış olabilirdi. Muhalif film yapımcılarına yönelik baskılara, gözaltılara ve kapsamlı sansüre rağmen – hepsi Eylül protestolarından önce yürürlükteydi – İranlı yönetmenler yerlerini korudular ve sistemde çatlaklar bulmaya devam ettiler.

Sonuç, İran sineması için on yıldan uzun süredir tartışmasız en güçlü yıl oldu. Arian Vazirdaftari’nin ilk uzun metrajlı filmi, bu yılın son derece eklektik mahsulünden kökten farklı: unutkan bir kızı sadece onun hayatına son vermeye başlaması için alan üst orta sınıf bir kadın hakkında Brian De Palma benzeri bir kara film.

Sınıf ayrıcalığı ile kadınların kendini gerçekleştirme özgürlüğü arasındaki ilişkinin kurnazca bir portresi olan bu Venedik film festivali yarışmacısı, gösterişli görseller, sürpriz olaylar ve heyecan verici gerilimle dolu, tür film yapımının üstün bir parçası.

Protestoların ardından, kadınların yaygın bir ataerki tarafından görünmez şekilde evcilleştirilmesi temaları yeni bir anlam kazandı.

3 – Aşkal

Geçen yılki kışkırtıcı tecavüz intikam draması Black Medusa’nın hemen ardından gelen Tunuslu film yapımcısı Youssef Chebbi, iki polis memurunun gizlenmiş cinayetler olsun ya da olmasın kendini yakma olaylarını araştıran iki polis memuru hakkında bir kara gerilim filmi olan ilk solo yönetmenlik denemesiyle çıtayı yükseltiyor.

Karakterlerin devrim sonrası biçimsiz ve karaktersiz başkentleriyle yabancılaştırıcı ilişkisini vurgulayan geniş çerçevelerle çekilen Kartaca Bahçeleri’nin seçilen ortamı, eski despotik rejimin dönüşü için bir metafor olarak ikiye katlanıyor.

Lüks bölge, devrik Cumhurbaşkanı Zeynel Abidin Bin Ali’nin son günlerinde hizmete girdi ve gelişme ancak son yıllarda yeniden başladı.

Doğaüstü unsurlarla bezenmiş Ashkal , polis vahşetinin iyileşmemiş yaraları hakkında polis prosedürünün yaratıcı ve alışılmadık bir şekilde yeniden işlenmesidir. Aynı zamanda devrimin solup giden vaatlerine ve en üzücü olanı, değişmeyen bir ülkenin bir kez daha otokrasiye sürüklenmesine değiniyor.

4 – Yanan Günler

Tecavüze uğrayan sansür ve yerel finansmanın sınırlandırılması, Türk bağımsız sinemasını yıkıma sürüklüyor ve 2022, uluslararası alanda daha yetersiz temsile tanık oldu.

Emin Alper’in Cannes’ın Belirli Bir Bakış yarışmasında oynayan asi dördüncü uzun metrajlı filminin varlığı ilk başta neredeyse bir mucize olarak görüldü. Ancak hükümetin bu ay yapımcılardan fonlarını geri ödemeleri yönündeki ani taleplerine bakılırsa, bunun bir kaza olduğu, sistemde bir aksaklık olduğu açıkça görülüyor.

Otoriter bir belediye başkanı tarafından yönetilen küçük muhafazakar bir kasabanın savcısı olarak atanan genç bir adamın etrafında dönen ağır tempolu bir gerilim filmi. sakinlerinden.

Alper’in Türkiye kırsalındaki hükümet yozlaşması, siyasi oportünizm ve homofobi üzerine alegorik bir hikâyesi olan bugüne kadarki en iyi filmi, siyaset ve tür arasında mükemmel bir birlik ve gelecekteki projelerini finanse etmeden önce iki kez düşünen bir rejime keskin bir darbe indiriyor.

5 – Harka

Nathan’ın ellerinde, devrim sonrası ekonomik rahatsızlığın bir başka öngörülebilir ipliği, adaletsizlik, umutsuzluk ve Arap erkekliğinin dayanılmaz yükünün duygusal olarak yüklü, içgüdüsel bir hikayesine dönüşür.

Adam Bessa’nın şaşırtıcı performansından güç alan ve tür unsurlarıyla dolup taşan, kusursuz bir şekilde yönetilen ve mükemmel bir şekilde kurgulanan Harka , Tunus’un göbeğine sert, duygusuz bir bakış sunuyor; dezavantajlı milyonların koşullarını iyileştirmede başarısız olan çürük sonrası devrim politikalarına yönelik sert bir suçlama.

6 – Lanetli Ağlama

İngiliz-Faslı Fyzal Boulifa’nın ikinci uzun metrajlı filmi, 50’lerin İtalyan melodramlarına bu nefis övgü için onu ailesinin memleketine götürüyor.

Kısmen kavurucu bir anne-oğul ilişkisi dramı, kısmen tuhaf bir reşit olma hikayesi ve kısmen de gizli neo-sömürgeciliği dramatize ediyor.

Sahne çalan Aicha Tebbae, cinsel açıdan kafası karışmış genç oğlu kazara eşcinsel Fransız işvereniyle bir ilişkiye girerken, yeni bir başlangıç ​​arayışıyla Tangier’e taşınan yeniden yargılanan bir seks işçisini oynuyor.

Ortak Arap aile dramalarından farklı ton ve duyguya sahip olan, adını taşıyan “lanetlenmiş” kahramanlar, sınıf konumları veya görünüşte sınırlı yaşam seçenekleri tarafından lanetlenmiyorlar; Boulifa’nın cana yakın arkadaşları tedbirsiz seçimleri, dizginlenemeyen özlemleri ve birbirlerine olan yıkıcı aşkları yüzünden lanetlenmiştir.

7 – Akdeniz Ateşi

Filistinli Maha Haj’ın ikinci gezisi, muhtemelen listedeki resmi olarak en macerasız film: depresif, orta yaşlı, gelecek vadeden bir yazar ile Hayfa’daki yeni küçük çaplı haraççı komşusu arasındaki filizlenen dostluğun izini süren bir kara komedi.

Kuşkusuz, Haj’ın sineması göze ilham vermek için çok az şey yapıyor, ancak eski Elia Suleiman işbirlikçisi ne kadar şaşırtıcı bir senaryo uydurmuş.

Baştan sona dikkat çekici bir şekilde akıcı, derinden dokunaklı ve sürükleyici olan Haj’ın senaryosu – Cannes’da Belirli Bir Bakışta En İyi Senaryo Ödülü’nü kazandı – erkek arasındaki çözülmez bağa, hayatın uzun süren can sıkıntısına dair çok güzel yazılmış, şefkatle gözlemlenen bir inceleme. fethedilemez işgal.

Değişimin imkansız olduğu bir yerde umutsuz, acı verici anlam arayışı üzerine meditasyon yapıyor.

Acı bir teslimiyetle bezenmiş Akdeniz Ateşi , hümanizmin açık siyasete üstün geldiği ender Filistin filmi; işgalin gerçek hasarının sadece kontrol noktaları, apartheid ya da yerleşim yerleri olmadığını gösteren ender Filistin filmi: Bu, ölümcül içsel anlamsızlık duygusu.

Son zamanların en iyi Filistin filmlerinden biri.

8 – Mavi Kaftan

Bu, bölgenin büyük bölümünde LGBTQ’ya dair her şeye karşı filizlenen kampanyaya – siyasi kazançlar için muhafazakar duyguları sömüren zalim liderlere karşı yiğitçe isyancı bir duruşa – rağmen, Orta Doğu queer sineması için bir bayrak yılı oldu.

Çeşitli yıldızlara özgü queer resimler arasında Faslı Maryam Touzani’nin prömiyerini Cannes’da Belirli Bir Saygı ile yapan ikinci sınıf çalışması, diğerlerinin üzerinde duruyor.

Oscar’da kısa listeye alınan film, Arap Brokeback Dağı’dır : Karısı kanserle savaşırken yeni çırağına aşık olan, içine kapanık, orta yaşlı, evli bir terzi hakkında romantik bir gözyaşı.

Touzani, bastırılmış cinsel açlıklarını sterilize etmeden, etkileyici bir incelik ve hassasiyetle iki adamın engellenen aşkını anlatıyor.

Filistinli tiyatrocu Saleh Bakri ve Incendies’in ünlüsü Lubna Azabal’ın kariyerinin en iyisi performansıyla desteklenen Touzani’nin klasik hikayesi, dokunsal, fiziksel ve söylenmeyeni vurgulayan bir dizi yakın çekimde canlandırılıyor.

Kadercilikten övgüye değer bir şekilde uzaklaşan Touzani’nin nüanslı, umutlu ve inanılmaz derecede etkileyici güç gösterisi, muhtemelen on yılın ilk Arap queer klasiğidir.

9 – Baraj

Lübnanlı ünlü görsel sanatçı Ali Cherri’nin ilk yönetmenlik denemesi, yılın en cesur, görsel açıdan en zeki Ortadoğu filmi; bölge sinemasının uzun tarihinde daha önce yapılmış hiçbir şeye benzemeyen çarpıcı bir canavar hikayesi.

2018 Sudan devriminin arka planında geçen, yalnız bir duvarcı ustası (ekrandaki ilk performansında gerçek hayattaki duvar ustası Maher El Khair tarafından canlandırılıyor), yabancılaşmasını ve kafa karışıklığını, giderek hayat bulan gizli, devasa bir çamur yapı kurmaya yönlendiriyor.

Neredeyse hiç diyalog içermeyen hareketsiz karelerde büyük ölçüde ortaya çıkan Cherri’nin sanat geçmişi her çekimde hissedilir: ıssız çevrelerine göre konumlandırılan kesik bedenlerden, el işinin fizikselliği ve tekrarlanabilirliğine yapılan vurguya kadar.

En etkileyici olanı, farklı referansları İslam öncesi Arap kültüründen Frankenstein’a kadar uzanan geniş kapsamlı paletidir.

Bununla birlikte, Baraj’ın benzersizliği, Cherri’nin fantastik yoluyla politik olanı kişisel olanla zekice birleştirmesinde yatıyor.

Prömiyerini Cannes’da Yönetmenlerin On Beş Günü kenar çubuğunda yapan , vizyonunda kesin ve sarsılmaz olan The Baraj , hem politik bir masal hem de özgürlüğün anlaşılmaz anlamı üzerine güçlü bir varoluşçu çalışma; Orta Doğu sinemasının en heyecan verici yeni seslerinden biri tarafından büyük bir ustalıkla hazırlanmış, bilinmeyen bir değişimin eşiğindeki bir ulusun ve bir halkın zengin izlenimci bir portresi.

10 – İncir Ağaçlarının Altında

Tunus kırsalı. Bir yaz sabahı. Kırsal kesimde bir grup genç kadın çiftçi, bir incir çiftliğine doğru yol alırken şafak vakti bir ustabaşı tarafından alınır.

Bahçeye yerleşirler, konuşurlar, söylendiği gibi incirleri nazikçe toplarlar ve telafisi olmayan dalları kırma gafından kaçınırlar. Mola verirler, yemek yerler, ustabaşıyla flört ederler, etraflarını didik didik ederler, dedikodu yaparlar.

Erige Şehriri’nin ikinci uzun metrajlı uzun metrajlı filmi ve ilk kurgusunda her şey ve hiçbir şey olup bitiyor – kısmen doğaçlama, anlatı veya olay örgüsü olmayan, kırsal kesimden profesyonel olmayan oyunculardan oluşan bir kadronun başrolde olduğu, gerilimsiz bir dram.

Yine de o olaysız gün boyunca, Şehiri Arap kırsalının bilinmeyen ve nadiren belgelenen dünyasına, köy yaşamının basmakalıp ve modası geçmiş yanlış algısını alt üst eden bir pencere açar; kendilerine ve birbirlerine aşık kararlı, gürültülü, arzulu kadınların yaşadığı muhteşem, güneşin öptüğü bir yerleşim bölgesi.

Zaman zaman ortaya çıkan, kızların farklı adetleri ve hayalleriyle artan güç dinamikleri serpiştirmesi var, ancak İncir Ağaçlarının Altında her şeyden önce duyusal bir deneyim: hayatın, kadınlığın ve gündelik hayatın, Renoirevari bir kutlaması.

Kısmen pandemi sırasında oldukça düşük bir bütçeyle çekilen Şehiri’nin modern başyapıtı, Toronto ve Melbourne’den Rio de Janeiro ve Marakeş’e Cannes’da Yönetmenlerin On Beş Günü’ndeki ilk çıkışından bu yana dünyanın her yerindeki izleyicileri büyüledi.

Bu saf bir film büyüsü – hem yönetmenin konuları hem de sinemanın kendisi için büyük bir sevgiyle yapılmış bir film. İncir Ağaçlarının Altında yılın en hayat veren Arap filmi ve bu yazarın 2022’de sinemalarda geçirdiği en keyifli 90 dakika.